Erum við dæmd til að vera hallærisleg?

Hvað er svalt? Geta Íslendingar nokkurn tíma verið raunverulega svalir? Ég hef aldrei heyrt Íslending viðurkenna að sér þætti annar Íslendingur svalur. Þegar ég heyri íslenskan lagatexta þar sem söngvarinn reynir að sannfæra mig um að hann sé harður karl og svaka töff, ranghvolfi ég augunum. Sumt er ekki hægt að segja nema í kaldhæðnistón. Þetta virðast flestir gera sér grein fyrir.

Móri var fyrsti íslenski glæparapparinn. Hans textar fjölluðu ekki um erfiðan uppvöxt í gettói efra Breiðholts, heldur grínaðist hann með línur eins og:

Aldrei framar mun ég bera hlekki
Ég einfaldlega get það ekki

Hvað myndi gerast ef raunverulegir glæpamenn myndu fjalla um sína glæpi á opinskáan hátt, án nokkurar kímni eða kaldhæðni? Hvað myndi gerast ef Franklín Steiner, Sólbaðsstofuræninginn og Kalli Bjarni hefðu gert eitthvað á þessa leið:



Myndi fólk gera í buxurnar af hræðslu?

Einhverjir myndu sennilega hneykslast og heimta ritskoðun.

En myndu ekki flestir hlæja sig máttlausa?

Af hverju eru N.W.A. þá svona ótrúlega svalir? Liggur það í tungumálinu? Er íslenskan ófær um að tjá nokkuð svalt? Er það þess vegna sem táningar slá um sig með bandarísku gettóslangri (dæmi: no doubt, word up to tha spites, bling in tha zimzallabim, flipz 'n slipz, okeydokey wit da hokeyblokey og ýmislegt í þeim dúr)?

Hér er forvitnilegt samtal þar sem Stephen Fry tekur fyrir svipaða spurningu: Ef Hitler hefði verið enskur, hefði honum þá tekist að æsa upp Englendinga með lýðskrumi sínu? Býður enskan upp á dramatík af hans sort, eða er hún of kaldhæðin?