Frægt fólk og siðblinda. Undantekning eða regla?

Þið sem fylgist með heimsmálunum vitið vel að siðblinda fer vaxandi á vesturlöndum. Nýlegar greinar mínar um rotnar stórstjörnur sýna, svo ekki verður um villst, að risafjölmiðlar heimsins taka þátt í þessu samsæri siðvillunnar. Frægt fólk hefur miklu meiri áhrif á hegðun almennings en stjórnmálamenn (sem eru sjaldnast frægir), samt fá stjörnurnar nánast enga gagnrýna umfjöllun. Þær eru settar á stall og hvert þeirra orð er meðhöndlað sem heilög opinberun.

Það dylst engum sem hefur séð hljómsveitina U2 á tónleikum, að Bono gerir miskunnarlaust grín að þroskaheftum með sviðsframkomu sinni. Samt er þessi maður yfirlýstur snillingur og mannvinur af mikilsvirtu fólki. Ég held meira að segja að Nelson Mandela hafi kysst hann einu sinni (á kinnina reyndar, en samt...).


Hér sést Bono herma eftir öllu því sem Wyclef Jean segir með þroskaheftri röddu.

Það er engin skömm að því að láta blekkjast af glitrinu og glamúrnum. Þessar stjörnur eru yfirleitt umkringdar myndavélum sem dynja á þeim með blikkandi ljósum, en það er ein af mörgum leiðum sem notaðar eru til að dáleiða fólk við yfirheyrslur. Þetta ljósaáreiti verður til þess að grunlaus áhorfandinn heima í stofu trúir því skyndilega að þessi stjarna sé mikilvægari en allt annað í lífi sínu, að hann myndi glaður skipta út lífi sínu fyrir líf þessarar stjörnu. Þannig verður til kúltúr, gegnum fjöldadáleiðingu, þar sem ekkert er mikilvægara en að vera frægur. Áður fyrr voru svipaðar aðferðir notaðar við trúarathafnir og þá sérstaklega þegar nýir biskupar eða páfa voru skipaðir til að undirstrika heilagleika þeirra í hugum fólks.

Nú eru eflaust margir sem lesa þetta sem hugsa sem svo:

Nei, honum getur ekki verið alvara. Vissulega er augljóst að Bono er viðbjóðslegur, en þetta er upp til hópa ágætis fólk.

Er það já? Hvernig væri að taka lítið dæmi úr raunveruleikanum?

Richard Gere er þekktur hjartaknúsari frá Hollywood.



Hann er einna þekktastur fyrir myndir eins og Pretty Woman, An Officer and a Gentleman og American Gigolo. Það vekur strax athygli mína að tvær þessara frægustu mynda hans varpa rómantísku ljósi á vændi, en það var ekki hvatinn að þessum greinarskrifum. Við skulum athuga hvaða mann þessi leikari hefur að geyma og leyfum honum sjálfum að segja frá í eigin orðum.

Richard Gere er yfirlýstur búddisti og einn frægasti búddisti í heiminum. Það er mjög mikilvægt fyrir búddista að vera frægir og mætti lýsa honum sem einum valdamesta búddista heims, en ég læt það liggja milli hluta. Almenningur gerir sjálfkrafa ráð fyrir því að fyrst hann er búddisti, þá hljóti hann sjálfkrafa að vera hið mesta gæðaskinn. Lítum aðeins á það, hvaða skilning Richard Gere leggur í það að vera búddisti:

Búddismi og þjóðernissósíalismi eiga sér marga snertifleti, það er öllum ljóst sem hafa lesið Mein Kampf. Ég meina, virkilega lesið hana með opnu hugarfari.

Ég er ekki rasisti. Ég hata ekki aðra kynþætti, enda er ég búddisti. Ég bara elska hinn aríska kynstofn mjög heitt og vil varðveita hreinleika hans.



Dalai Lama er náttúrulega skáeyg rotta eins og aðrir Asíubúar, en ég virði hann samt. Það mætti eiginlega segja að hann sé heiðursaríi.

Nýnasistar raka af sér hárið. Búddistamunkar raka af sér hárið. Tilviljun?

Hitler var grænmetisæta. Ég er grænmetisæta. Það er bara tilviljun. Eða hvað?

Ég ætla ekkert að leggja út af þessum orðum, læt þau bara standa sem vitnisburð sjúkrar sálar.

Hafið það í huga, að þessum manni er hampað sem mannvini, góðgerðafrömuði og almennt séð frábærum gaur af vestrænum fjölmiðlum. Ég held meira að segja að Nelson Mandela og Dalai Lama hafi einu sinni kysst hann á sitt hvora kinnina.

Þeir kysstu siðblindan mann.