Krem

Það er svo margt í þessu lífi sem maður gerir umhugsunarlaust. Um daginn var ég næstum farinn að raka mig með tannkremi. Þá varð mér hugsað til þess, þegar ég var krakki og var næstum búinn að bursta tennurnar með rakkremi. Þetta þótti mér merkileg og ljóðræn speglun og hugsaði með mér: svona snýst lífið hring eftir hring.

Í kjölfar þessa atburðar fór ég að hugsa alvarlega um tannkrem.



Þegar ég var lítill var alltaf keypt Colgate og ég burstaði tennurnar með því. Síðan þá hef ég prófað hinar ýmsu tegundir (Solidox og Aquafresh koma fyrst upp í hugann, þó þær hafi verið fleiri) auk þess að hafa smakkað fjölmargar undirtegundir Colgate. Þetta hef ég gert í algjöru hugsunarleysi í mörg ár. Á morgnana, þegar heilinn er ekki vaknaður, og á kvöldin, þegar hann er búinn að slökkva á sér.

En þar sem ég stóð þarna um miðjan dag, með lófafylli af tannkremi á vinstri kinninni hugsaði ég með mér: Er einhver munur á öllum þessum tannkremstegundum? Hef ég nokkurn tíma prófað nýtt tannkrem og hugsað með sjálfum mér:

Vá, þetta er tegundin fyrir mig! Tennurnar mínar hafa aldrei verið svona hvítar. Ef Mikjáll hefði svona hvítar tennur myndi enginn sjá fallega brosið hans!

eða

Uss, þetta tannkrem stenst engan veginn kröfur. Tennurnar mínar eru næstum því brúnar og matarleifarnar eru farnar að mynda grýlukerti í jöxlunum. Þetta er skandall á stærð við Watergate. Þetta er Colgate-gate!

Á sínum tíma var það gífurleg bylting í tannhirðu og gómheilsu þegar Dr. Calvin Colgate markaðssetti tannkrem í túpum, fyrstur manna. Þar áður hafði fólk notast við duft sem blanda þurfti með vatni svo úr varð krem. Þetta var tímafrekt og dýrt, fólk kaus frekar að láta tennurnar rotna og fá sér gervitennur í staðinn. En Dr. Colgate, sem var efnafræðingur með plast sem sérfræðisvið, hannaði plasttúpu sem hægt var að loka þannig að súrefni kæmist aldrei að kreminu, en þá myndi það harðna og eyðileggjast.

Þannig að Colgate fann í rauninni bara upp tannkremstúpuna.



Tannkremið er mun eldri uppgötvun og var vinsælt meðal ýmissa suður-evrópskra sérvitringa á 17. og 18. öld. Þegar spænski landkönnuðurinn Piaro uppgötvaði Choxzul indíanana við Mexíkó-flóa, komst hann að því, að þeir notuðu tannkrem sem steypu til að festa saman múrsteina, en húsagerð þeirra má rekja alla leið aftur til miðalda.

Til að gera indjánana að athlægi, bað hann þá um að blanda fyrir sig smáræði af steypu og notaði það svo til að bursta tennurnar. Hann varð þá sjálfur að athlægi þegar tannkremið harðnaði og læsti munninum. Liðsmenn hans reyndu árangurslaust að bleyta upp í steypunni í meira en viku og neyddust að lokum til að brjóta úr honum allar tennurnar svo hann gæti matast, en hann var þá orðinn ansi illa haldinn af hungri.

Það kom í ljós að þótt steypa indjánanna væri lík hinu vestræna tannkremi, þá reyndist efnablanda indjánanna mun sterkari og munaði þar mestu um lím sem þeir bjuggu til úr pálmaberki.

Eftir þetta varð Piaro meiriháttar brandari í heimalandi sínu og hlaut viðurnefnið Piaro tannlausi sem þótti einstaklega fyndið (en þá var ekki enn búið að uppgötva hnyttni). Piaro féll úr náð við hirðina, tapaði aleigunni og ráfaði um Spán í meira en tíu ár þar til hann gekk fram á klaustur og gerðist munkur.

Í klaustrinu lærði hann grunnatriði málarakúnstinnar og varð fljótt einstaklega hæfur trúarlegur málari. Piaro sérhæfði sig í myndum af Jósefi þar sem hann eyddi smá quality time með syni sínum. Meðal frægustu verka hans voru: Jesú og Jósef í eltingarleik, Feluleikur í Getsemane-garði og Hinir heilögu feðgar smíða kofa. Hann hlaut þó ekki viðurkenningu fyrir list sína fyrr en hann var allur.

Michelangelo sagði um hann: Piaro var ágætur. Fyrir þau orð var Michelangelo dreginn fyrir rannsóknarréttinn, enda var túlkun Piaros á hinum týndu árum Krists ekki vinsæl meðal kardínálanna. Michelangelo var þvingaður til að taka orð sín tilbaka, en á leiðinni úr réttarsalnum heyrðist hann muldra með sjálfum sér: Hann var nú samt ágætur.

En, já, tannkrem.

Það hefur sem sagt bara verið ein raunveruleg bylting í heimi tannkremsins, þ.e.a.s. tannkremstúpan. Ég legg til að næsta bylting verði í formi tannfroðu. Hún virkar eins og rakfroða sem maður sprautar upp í sig, þannig að munnurinn, hver einasta hola og skora, fyllist af tannhreinsiefni. Í þessu kremi eru svo nanóvélmenni sem breyta matarleifum í munnskol og tannstein í tannþráð. Maður leyfir nanóvélmennunum að vinna sína vinnu í tvær mínútur meðan maður smyr sér nesti og svo skyrpir maður kreminu út og skolar munninn. Búið.

Einhvern veginn þykir mér ólíklegt að við sjáum þessa tæknibyltingu á markaðnum næstu árin síðan flestir stærstu tannkremsframleiðendurnir selja líka tannbursta.

Já, líkt og ástin geta fjármálasamsæri verið blind - SIÐBLIND.

Fyrir þau ykkar sem voru að skríða upp úr rúminu.

Er ennþá að taka til í bókamerkjunum. Ákvað að deila nokkrum áður en ég hendi þeim:

Siður sem skemmtilegt væri að taka upp um allan heim.

Shakespeare bjó til meira en 2500 ný orð á sínum ferli. 1700 þeirra eru notuð til þessa dags.

Þetta lítur út fyrir að vera vont.

Fyrir þá sem sáu Ghost Dog og vilja vera samuraiar.

Ef þér leiðist...

Namm!

Ómögulegt að gleðja suma.

Viskukorn

Eini Paris Hilton hlekkurinn.

Forsíðan á bók minni um seinni heimsstyrjöldina.

Frekar óhugnanleg barnabók.

Hvað er eiginlega málið með Japani?

Fleiri flott plötuumslög.

Ég spyr aftur: Hvað er eiginlega málið með Japani?

Það er ýmislegt hægt að gera við bækur annað en að lesa þær.

Eitthvað fyrir þynnkuna.

Sá sem á þennan bíl er ekki nógu svalur til að keyra hann.

Fleiri svöl farartæki.

AAAAAAAAAHHHH!!!

Kvikmynd dagsins

Loksins hafa þeir gert kvikmynd byggða á þessum sívinsæla tölvuleik.

Lítill hluti af heildarmyndinni

Mér finnst skemmtilegt hvað hann horfir illilega á aumingja barnið.

Elsku enska dóp

It is better to have loved and lost than to never have loved at all.

Þessi enski málsháttur hefur í gegnum aldirnar verið notaður til að réttlæta hin ýmsu mistök hjartans. En hefur fólk einhvern tíma krufið hann, komist að raunverulegri merkingu hans? Þessi málsháttur hvetur nefnilega til eiturlyfjaneyslu.

Hvernig?

Jú, vegna þess að það er betra að byrja í dópinu og hætta en að hafa aldrei prófað. Þinn reynsluheimur stækkar og þú finnur hamingju um stund. Svo hættirðu í dópinu og gengur gegnum fráhvarfseinkenni. Af og til fellurðu í sama gamla farið, en eftir því sem þú þroskast, skilurðu að dópið/konan gerir þér ekkert gott og að þú munir aldrei finna þessa hamingju sem þú upplifðir í upphafi.

En þetta bara stenst ekki. Að sprauta sig með dópi er eins og að dæla siðblindu beint inn í æðarnar og er á engan hátt sambærilegt því að vera ástfanginn.

Betra væri að útrýma þessum ljóta málshætti og notast frekar við þennan:

It is better to have loved and lost than to be a junkie scumbag.

Orð okkar eru eins og múrsteinar sem nýtast jafnt til að byggja heimili og sundrungarmúra. Gætum þess vegna tungu okkar. Hún getur verið helsta vopn hins illa.

Í Víkingaskipasafninu

Morgunglaðningur

Ég mun ekki sakna þess að lifa í kjallara. Þegar ég fór á fætur í morgun fann ég þetta lík sem hafði kramist undir sofandi líkama mínum:

Ætli hún hafi skriðið upp í rúm til að deyja og hafi þegar verið látin er ég velti mér á hana? Eða er nakinn líkami minn kynþokkafull hraðbraut fyrir köngulær og skordýr næturinnar? Mér var fljótlega hugsaði til annarar köngulóar sem fannst í bökunarskálinni okkar fyrr í sumar:

Skyldu svona kvikindi skríða yfir andlitið mitt á hverri nóttu án þess að ég taki eftir því? Hversu mörg skordýr hef ég gleypt gegnum árin? Ef Köngulóarmaðurinn er að lesa þetta, þá má hann kommenta.

Smekkleysa

Þetta er svo sem ekkert merkilegt veggspjald en það var eitt orð þarna sem vakti athygli mína: Voldtektsdager. Nauðgunardagar. Orðið minnti mig á auglýsingu sem ég heyrði á Bylgjunni fyrir nokkrum árum.

Ofurhress rödd:

Jájájá, nú er komið að því! Við hitum upp fyrir Verslunarmannahelgina. Alla þess viku eru Nauðgunardagar í Kringlunni. Af því tilefni verður sérstakur hnífamarkaður á þriðju hæðinni og allar lambhúshettur á hálfvirði. Við bjóðum upp á fjölbreytta skemmtidagskrá frá mánudegi til fimmtudags. Strákarnir í Skítamóral munu koma öllum í réttu stemmninguna og Raggi Reip skemmtir þeim yngstu. Auk þessa munu fimmtíu fyrstu viðskiptavinirnir hvern dag fá tveggja metra langan reipisbút gefins í Byggt og búið!
Kíktu í Kringluna, það er þess virði.

Dýpri rödd:

Kringlan.
Nauðgar Smáralindinni í (blíííp).

Ég man vel eftir þessari auglýsingu. Mér fannst hún einstaklega ósmekkleg. Að jafnalvarlegt málefni skuli vera gert að markaðsvöru er forkastanlegt. Sannkölluð siðblinda.

Drekinn í Flórens

Flott plötuumslög

Var að hreinsa til í bókamerkjunum mínum og fann þessa síðu. Uppáhaldið mitt er It´s me, Mum! Brosið er eitthvað svo einlægt og svo heitir líka eitt lagið Don´t send my mother to prison.

Móðir Teresa

Hvað var eiginlega svona merkilegt við Móður Teresu? Hún hlaut friðarverðlaun Nóbels fyrir að helga líf sitt því, að hjálpa götubörnum í Calcutta. Það er gott og blessað, en hvernig gat hún gefið líf sem hún hafði þegar gefið Guði?

Þegar hún gerðist nunna gaf hún alla rokkstjörnudrauma sína upp á bátinn, sagði skilið við veraldlegar eigur og holdlega ást. Var það svo mikil fórn að hjálpa einhverjum öðrum í leiðinni? Þessi kvöld sem hún vann frameftir á skrifstofunni án þess að fá borgað, skiptu þau í rauninni einhverju máli? Hún átti engin börn sem biðu eftir mömmu sinni, það var ekkert annað á dagskránni, nema kannski bænastund fyrir svefninn. Að hvaða leyti er hennar gjöf meiri og betri en fórn hinnar venjulegu nunnu? Með hliðsjón af Móður Teresu hlýtur maður að spyrja sig: af hverju eru ekki allar nunnur eins og hún? Er ekki eigingjarnt af þeim að nýta sinn tíma til annars en að hjálpa öðrum?
Svarið er: kannski.

Þeirra tími er nefnilega ekki þeirra eigin. Það er Guðs tími. Hinn himinborni kvennabúrsstjóri er nefnilega mjög gamaldags.
Guð má eiga eins margar konur og honum sýnist.
Þær verða að klæða sig samkvæmt hans óskum.
Þær mega ekki nota farða.
Þær mega ekki fá sér vinnu.
Þær mega ekki eignast börn.
Þær mega ekki eiga sér neitt veraldlegt líf.
Og, já, þær verða að þakka honum fyrir mörgum sinnum á dag.

Hvaða þýðingu hefur það þá, að Móðir Teresa skuli hafa hlotið friðarverðlaun Nóbels? Ég hef tvær kenningar:

1) Nóbelsnefndin vildi skamma nunnur heimsins, fá þær til að gera eitthvað raunverulegt gagn í stað þess að kveikja kerti og ... allt hitt sem nunnur taka sér fyrir hendur. Þetta hafi sem sagt verið alvarleg áminning.

2)Nefndin vildi gefa Guði verðlaunin og Móðir Teresa var eini fulltrúi hinnar einu sönnu kirkju sem hafinn er yfir gagnrýni. Í augum margra er grein eins og þessi jafngildi þess að löðrunga ömmu sína með blautri gólftusku. Svo heilög er hún orðin í hugum fólks. En á Guð skilið að hljóta friðarverðlaun Nóbels? Eftir að hafa lesið nokkra úrdrætti úr Biblíunni er ég vægast sagt skeptískur.

Mín niðurstaða er þessi: Móðir Teresa gaf ekki neitt sem hún hafði ekki kastað frá sér mörgum árum áður. Hennar fórn var engu stærri en fórn þeirra þúsunda kvenna sem ganga í klaustur. Hún hjálpaði ekki fólki af gjafmildi. Hún var bara að drepa tímann milli bænastunda. Sem þjónn hinnar kaþólsku kirkju hefði hún vissulega getið drepið tímann á annan hátt. Hún hefði getað staðið fyrir mótmælagöngum gegn hjónaböndum samkynhneigðra. Barist gegn innrás smokksins í Afríku.

Nú er unnið að því að koma henni í dýrlingatölu, sem ýtir bara stoðum undir mínar grunsemdir varðandi hennar fyrirætlanir. Á okkar tímum hafa bara tvö önnur verið nefnd við dýrlingastatus: Díana prinsessa og Bono. Ég mun taka þau skötuhjúin fyrir í komandi færslum.

Ímynd nunnunar er kerfisbundið fegruð af siðblindum prestum innan kaþólsku kirkjunnar.

Það eru eflaust ófáir sem spyrja: Ef Móðir Teresa var ekki góð, hver er þá raunverulega góður? Nefndu einhvern sem hefur gefið meira.
Ekkert mál.
Bruce Wayne.

Á daginn vinnur milljónamæringurinn Bruce Wayne hörðum höndum við að safna peningum í sjóði sem nýtast til að bæta lífið í Gotham-borg auk þess sem hann veitir þúsundum manna atvinnu. Á næturna (í sínum frítíma) leggur hann líf sitt að veði svo íbúarnir geti gengið óhultir um götur borgarinnar án þess að óttast bófa, þrjóta, þorpara og aðra kóna.

Í stað þess að nota frítímann í að keyra flotta bíla, tæla súpermódel, sniffa kókaín, kaupa stærsta smoothie-blandara í heimi, fylla hann af kavíar, sushi og hárlausum dvergum og allt hitt sem venjulegir milljónamæringar taka sér fyrir hendur, nýtir hann sinn einkatíma til að þjálfa sig andlega og líkamlega til að berjast gegn siðblindustu þorpurum plánetunnar. Bruce Wayne er, ólíkt Móður Teresu, frjáls maður. Frjálsari en flestir, þökk sé peningunum. Engu að síður er hann...

BATMAN!


Og enginn hefur lagt til að gefa honum friðarverðlaunin eða taka hann í dýrlingatölu.

Sanngjarnt?

Vigelandsparken

Hef hingað til alltaf haft það á tilfinningunni að þetta séu feðgar en nú er ég búinn að horfa svo mikið á Oz, að ég sé bara nýnasista plotta í sturtunni.

Kaffivísindi

Nýleg rannsókn leiddi í ljós að kaffi hefur jákvæð áhrif á heila eldri kvenna. Hugsun þeirra er skarpari og þær eru meira en 50% líklegri til að komast að skynsamlegri niðurstöðu. Könnunin sýndi engan mun á eldri körlum.

En hvað með kvenlega karla? Voru þeir með í könnuninni?


Þeir sem hafa áhuga á þessari rannsókn ættu að kíkja á þetta.

Slátrarinn í Nemi

Hversdagsleg siðblinda - 2. hluti

Múrarnir sem skilja okkar veröld frá botnlausa hyldýpinu, eru gamlir og hrörnandi. Á stöðum sést inn í steypujárnið, kaldur dragsúgur hvín í gegn og myrkrið leitar inn. Myrkur sem þefar uppi sálar, vill gleypa allt sem þykir yndislegt og fagurt. Á þess konar stöðum er vinsælt að reisa kvikmyndahús.

Það er ekki svo erfitt að sjá tengsl bíóhúsa við myrku hliðina. Þar eru engir gluggar. Ljósin eru einatt slökkt nema rétt á meðan fórnarlömbum er smalað inn og út úr salnum. Flestar kvikmyndirnar eru augljóslega gerðar af djöfladýrkendum (meira um það í annarri grein) og þar eiga sér stað táknrænar bókabrennur þegar miðinn (hið eina ritaða mál sem finnst í allri byggingunni) er rifinn sundur af einkennisklæddum verði.

Þessi illska endurspeglast svo í fólkinu sem stígur inn fyrir dyr bíósins. Dula er dregin fyrir andlit þeirra og þau siðblindast í myrkrinu. Þegar þau yfirgefa salinn eru gólfin klístruð og poppkornspokar og sælgætisbréf liggja á víð og dreif. Út úr myrkrinu lympast náhvítir draugar sem píra augun í dagsljósinu.
Já, í bíó á sér stað mikil illskumessa, sannkölluð siðblinduorgía.
Það sem ég hef þó einna helstan meinbug á varðandi bíóferðir, er fólkið sem (í tímabundinni siðblindu) finnur hjá sér yfirþyrmandi löngun til að gefa frá sér hljóð. Þetta fólk hef ég flokkað eftir demonum:

-Fólk sem svarar í farsíma meðan á sýningunni stendur (og tilbiðja þar með Mobilox, hinn myrka prins pirrandi hringitóna og skapara Crazy Frog).
Helst grunaðir:
Táningar.
Siðblindir slökkviliðsmenn á bakvakt.


-Fólk sem þjáist af allt of algengum sálrænum kvilla sem verður til þess að það ruglar saman kvikmyndahúsum og kaffihúsum.
Þetta lýsir sér fyrst og fremst í því, að viðkomandi finnur hjá sér þörf til að spjalla um daginn og veginn, ræða stjórnmál og heimspeki, án þess að láta Dolby/THX græjurnar trufla sig. Þetta fólk tilbiður Linguon, demon hinnar iðandi tungu.
Helst grunaðir:
Táningar.
Blint og heyrnarlaust fólk sem hefur aldrei stigið fæti inn á kaffihús.
Fólk sem situr beint fyrir aftan mig.


-Fólk sem hlær vitlaust (Amusikon, hinn myrki fursti fimmaurabrandarans og hornsófi Spaugstofunnar).

Undirflokkar:
Fólk sem hlær hátt og endurtekur línuna sem þeim fannst svo fyndin (HAHAHA! Would you like some shut the fuck up with your coffee? HAHAHA!).
Helst grunaðir:
Fólk sem situr beint fyrir aftan mig.
Handritshöfundurinn.

Fólk sem hlær augljósum gervihlátri.
Helst grunaðir:
Ungmenni á stefnumóti.
Þessi leikstjóri er akkúrat á minni bylgjulend. Þess vegna finnst mér þessi tiltekni brandari (sem hefði einungis valdið hinum vægasta kipp í munnvikinu hefði hann komið fram í einhverri annarri mynd) svo stórkostlegur, ég fattaði hann betur en allir hinir í salnum, að ég verð bara að hlæja örlítið hærra en venjulega. HAHAHA. Ég er jafn svalur og persóna úr Tarantino-mynd. -týpan.
(Þeir sem vilja sýnishorn af þessari týpu, er bent á að sjá Grindhouse-myndirnar í bíó)
Skáld sem hefur af einskærri forvitni villst inn á bandaríska gamanmynd og þjáist undan þeirri hrópandi mótsögn, að það sé ætlast til þess að hann hlæi að einhverri lágkúru sem hreyfir ekki við sálinni, minnir ekki á gleði og léttleika æskunnar. Í örvæntingu sinni gefur hann frá sér holan, vélrænan hlátur sem smámsaman magnast í grátur og hleypur svo skælandi út úr salnum. Seinna um kvöldið, þegar hann hefur kíkt á kaffihús til að rétta sig við, semur hann ljóð til heiðurs hinum sanna hlátri, hinni sönnu gleði trúðsins. Nákvæmlega tíu árum seinna kaupir hann sér jeppa.


Niðurstöður:
Kvikmyndahús eru musteri villimennskunnar. Ef það væri leyfilegt að hafa með sér hunda í bíó, myndu eigendurnir þrífa upp eftir þá? Ég held ekki. Það myndi frekar leiða til þess að aðrir bíógesti gengju örna sinna undir sætunum. Það er mín kenning.
En hvað getur maður gert þegar maður verður fyrir svo vægðarlausri siðblindni? Einfalt. Þú snýrð þér umsvifalaust að þeim sem truflar þína bíóupplifun og segir: Ég elska þig.
Við högum okkur nefnilega alltaf betur kringum þau sem elska okkur. Það er staðreynd.

Blóð í tröppunum

Í stigagangi einum fann ég þetta skilti,




og í þrepunum voru vissulega blóðdropar!




Þetta fannst mér einstaklega skemmtilegur fundur, en jafnframt furðulegur. Í kjölfarið sóttu á mig nokkrar vangaveltur.

Spurningin er ætluð einhverjum sem gæti útskýrt tilkomu blóðsins. Á sá bara að skrifa svarið aftan á blaðið?

Sú sem skrifaði skilaboðin (mig grunar að það sé kona) hefur greinilega áhyggjur af þessu máli. Hvers vegna elti hún ekki blóðslóðina og spurðist fyrir í eigin persónu? Blóðeigandanum hefur kannski blætt út í íbúðinni sinni. Nei, það virðist ekki vera svo mikið áhyggjuefni. Ég held að sú sem skrifaði skilaboðin hafi nefnilega verið sú sem þreif sameignina seinast og var frekar pirruð yfir því að einhver skuli hafa látið sér blæða yfir nýskúruðu þrepin.

Það sem mér finnst samt allra skemmtilegast við þetta skilti, eru blóðrauðu stafirnir. Var þetta meðvituð ákvörðun? Af hverju notaði hún ekki svartan túss? Bláan kúlupenna?

Og að lokum: Hvaðan kom blóðið? Voru þetta blóðnasir, áverkar eftir helgardrykkju eða slefandi vampíra?

Haustkvöld á Suðurlandi

Hversdagsleg siðblinda - 1. hluti (Inngangur)

Siðblinda er skeytingarleysi gagnvart óskrifuðum reglum samfélagsins og virðingarleysi gagnvart meðborgurum sínum og tilfinningum þeirra. Fullkomnlega siðblindur einstaklingur hefur enga samúð með neinum nema sjálfum sér og er ófær um að mynda félagsleg tengsl. Þegar fólk heyrir minnst á siðblindu verður flestum hugsað til raðmorðingja, barnaníðinga og Bono.
En siðblinda einskorðast ekki við einstaklinga, heldur þrífst hún þar sem margir koma saman.
















Það er eins og hið illa felist í fjöldanum, að hver og einn taki með sér snefil af illsku sem svo magnast upp þar til einhver gerir eitthvað gjörsamlega siðlaust, án þess að hugsa sig tvisvar um.

Ungur maður rífur umbúðir af súkkulaðistykki og hendir á gangstéttina. Samt er ruslatunnan beint fyrir framan hann, í seilingarfjarlægð. Myndi hann gera þetta heima hjá sér? Fyrir framan einhvern sem hann virðir eða þykir vænt um?























Nei, því hann er ekki siðblindur. Hann er bara heltekinn af einhverri illsku sem læðist um í fjöldanum. Þessir demonar siðblindu þrífast best í borgum, þar sem fólk nýtur frelsis í skjóli nafnleysis.
En hvers konar frelsi fylgir ábyrgð.

Tilgangurinn með þessari greinaröð er að minna fólk á þessa ábyrgð.
Eins og Special Agent Dale Cooper, hef ég ákveðið að berjast gegn hinu illa sem býr innra með okkur öllum. Það er ekki nóg að bæla niður ofbeldishneigðina og öfuguggaháttinn, heldur verður að rífa meinið burt með rótum. Í þeim tilgangi hef ég hafist handa á greinaröð sem útskýrir hvernig hin myrku öfl leka inn í okkar veruleika án þess að nokkur kippi sér upp við það. Handan þessa heims eru nefnilega skuggaverur og ófreskjur sem bera með sér mengunarslys í hverri vörtu og hnerra kjarnorkusprengjum.

Þeirra þrælar eru fólkið sem ypptir öxlum.

Fólkið sem segir: Þetta er ekki mitt vandamál.

Tíminn er kominn til að frelsa þessa þræla. Skína dagsljósi í andlit þeirra sem bakast hægt og örugglega í sjónvarpsbjarmanum. Vegna þess að þetta er faraldur.

Siðblindufaraldur.

Engill í Artena

Þennan engil fann ég í kirkjugarðinum fyrir utan Artena.

Tilgangurinn með þessu bloggi

Ég hef átt mér margar hetjur gegnum árin. Þær hafa mótað mig á marga vegu og verið mér fyrirmyndir á hinum ýmsu sviðum. Meðal þeirra eru:

Eiður Smári Guðjohnsen, afspyrnugóður knattspyrnari























Karl Logan, gítarhetja



















Sæti hundurinn í As Good as It Gets



















Hver þessara einstaklinga hefur sýnt mér nýjar hliðar á lífinu og komið mér lengra á þróunarbrautinni. Seinustu árin hef ég trúað því að ég væri svo að segja fullþroskaður, það ætti aðeins eftir að slípa burt nokkrar grófar brúnir og þá væri ég tilbúinn.

En svo kynntist ég FBI Special Agent Dale Cooper.














Hann er nýja hetjan mín. Þess vegna hef ég tileinkað honum þetta blogg. Tilgangur þess er að vera meira eins og Special Agent Dale Cooper. Svo einfalt er það.